PlayOurMusic fest day#3 [Προσκλήσεις]

Η zpiderland χαρίζει από 1 μονή πρόσκληση στους 3 πρώτους που θα αφήσουν ονοματεπώνυμο στα comments μέχρι Πέμπτη βράδυ. Οι υπόλοιποι μπορείτε να απευθυνθείτε στο ανανεωμένο tranzistor μέχρι Πέμπτη μεσημέρι. Για όσους δε βρουν κούτρα το εισιτήρΓιο κοστίζει 12 ευρώ.
*Απομένει να δούμε το λογότυπο της zpiderland σε αφίσσα και μετά θα δΓιαφημίζουμε συναυλίες μόνο μετα πληρωμής ως φτασμένοι-καταξΧιωμένοι μπλόγκερς.. {ήδη άρχισα να γράφω για τον εαυτό μου χρησιμοποιώντας πληθυντικό (αριθμό) μεγαλοπρέπειας..}
[thank PlayOurMusic {blog}{net}]

χιούμαν?

Δεν ξέρω που βρέθηκε τόσο αίμα στα δάκρυά του. Μέχρι χθες τον θυμάμαι να κόβει το δέρμα του και να στάζει πετρέλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε καπνίσει τσιγάρο ποτέ στη ζωή του.

Κι όμως, το άγγιγμα του έμοιαζε τόσο ανθρώπινο. Τίποτε δεν πρόδιδε την πραγματική του φύση. Σε κοίταζε στα μάτια όταν του μιλούσες, απαντούσε ευχαριστώ σε κάθε φιλοφρόνηση, σου έσφιγγε το χέρι στην πρώτη γνωριμία, όχι αρκετά σφιχτά αλλά το έσφιγγε.

Μια μέρα έφυγε νωρίτερα από τη δουλειά. Δεν είχε ξανασυμβεί 15 χρόνια τώρα. Πριν καλά καλά σχολάσουμε οι υπόλοιποι γύρισε πίσω. Τρομάξαμε που τον είδαμε κλαμένο μες τα αίματα. Δε συμπλήρωσα οχτάωρο δήλωσε ξερά χωρίς να μας κοιτάξει και κάθισε στο γραφείο του.

Τι να του είχε συμβεί; Πως βρέθηκε ανάμεσά μας; Να υπάρχουν άραγε κι άλλοι σαν κι αυτόν; Μονάχος παρέα με την τηλεόραση έβαλα ένα ποτήρι τζιν με στυμμένο λεμόνι και έστριψα τσιγάρο. Εβγαλα σπίρτο να το ανάψω μα αυτή τη φορά κοντοστάθηκα.

PlayOurMusic Festival day.1

Update: κερδίστε 5 μονές προσκλήσεις για την πρώτη μέρα του φεστιβάλ της Play Our Music [tranzistor]

Μέρε$ Φιλανθρωπία$

Ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί λίγο με τη διαφήμιση της wind και τη συμμετοχή των ράδιο αρβύλα. Νιώθω σα να κρύβεται κάποιο μαθηματικό παράδοξο πίσω από όλη αυτή τη φάση. Ας προσπαθήσω να τα πάρω ένα ένα με τη σειρά μήπως και καταλήξω κάπου..:

Οι 4 αρβύλες λοιπόν συμμετέχουν στα διαφημιστικά σποτάκια κάνοντας δωρεά την αμοιβή τους, η οποία από ότι κατάλαβα ανέρχεται στα 550.000 ευρώ. Σε πρώτη φάση λοιπόν καταγράφουμε μια γενναιόδωρη φιλανθρωπική πράξη, μπράβο τους λοιπόν +1 κτλ.
Η wind θα δώσει επίσης για τον ίδιο φιλανθρωπικό σκοπό τουλάχιστον άλλα 150.000 ευρώ, ποσό το οποίο δεν ξέρουμε που ακριβώς θα φτάσει καθώς θα εξαρτηθεί από τα έσοδα που θα αποκομίσει η εταιρεία, με τη δέσμευση ότι θα δωρίσει για την ακρίβεια το 2% των εσόδων της για 6 αν δεν κάνω λάθος μήνες. Φαντάζομαι οτι το ποσό των 150000 θα είναι το ελάχιστο που υπολογίζουν οι αρμόδιοι και σίγουρα στο τέλος θα έχουμε ένα σαφώς μεγαλύτερο ποσό, αναλόγως με την απήχηση που θα έχουν τα συγκεκριμένα σποτάκια. +1 για τη δωρεά της εταιρείας και από εδώ και έπειτα παύουμε να είμαστε αφελείς και γινόμαστε (κουτο;)πονηροί.

Αν η εταιρεία δίνει 550.000 για τις διαφημίσεις της, τα 150.000* φαντάζομαι ότι δεν είναι κανα τρελό ποσό, σα να έχουμε κατά 20% ακριβότερα σποτάκια με πλάνο φιλανθρωπικής μίζας ή κάτι τέτοιο. Δηλ. ξακάθαρο μάρκετινγκ: αν το ποσό μείνει στα 150.000 η εταιρεία έπεσε έξω και πλήρωσε ακριβά για μια σειρά διαφημιστικών σποτ, άμα τα 150.000 γίνουν πχ 1.000.000 τότε η εταιρεία θα έχει βγάλει πολλαπλάσια κέρδη και με το εκατομμυριάκι θα φτιάξει και το prestige της με την τεράστια δωρεά για φιλανθρωπικό έργο. Επειδή λοιπόν όυτως ή άλλως από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δεν περιμένα κάτι καλύτερο για να δούμε κατά πόσο κρίνεται σωστή ή όχι η συμμετοχή των αρβύλα.

Τα παιδιά λοιπόν βάζουν 550.000 ευρώ. Προφανώς δεν τα βγάζουν από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, σίγουρα όμως πρόκειται για λεφτά που θα μπορούσαν να βάλουν στην τσέπη τους. Φυσικά μετά από τέτοια επιλογή θα ακολουθούσε η κατακραυγή των ακροατών-τηλεθεατών τους κτλ.
Αυτό που με ενοχλεί σε πρώτη ανάγνωση είναι ο "γλυψιματικός" τύπος διαφήμισης. Η Wind είναι γαμάτη παιδιά, αγοράστε όλοι - δίνει λεφτά σε φιλανθρωπίες και εμείς είμαστε μαζί της κτλ... Από ότι διαπιστώσαμε πριν λίγο προφανώς η wind προφανώς κοιτάζει το συμφέρον της, άρα για να μην τα πολυλογώ μάλλον καταλήγουμε στο εξής βασικό ερώτημα:

-Είσαι σωστός όταν διαφημίζεις με τόσο πάθος (με προσωπική τοποθέτηση) μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας - κι ας παίζεται ένα μεγάλο ποσό για καλό σκοπό;
[Αν όχι: πόσο κωλόπαιδο είσαι που δε ρίχνεις τα μούτρα σου; 1.000.000 ευρώ θα πήγαιναν σε φιλανθρωπικό σκοπό]


Ακολουθούν διάφορες εικασίες και επιμέρους ερωτήματα:
-Για ποιο λόγο δε γνωστοποιείται σε κάποιο σποτάκι το φιλανθρωπικό έργο ώστε να πάρει δημοσιότητα μήπως συνεισφέρουν και άλλοι. Μετά από ψάξιμο βρήκα κάτι γιά κάποιον πάτερ(α) και δημιουργία Κέντρου Μέριμνας & Στήριξης Μητέρας και Παιδιού ή κάτι τέτοιο...{άκυρο, λάθος μου δεν άκουσα προσεχτικά το πρώτο σποτ..}

-Υπάρχει κάποιο παρασκήνιο; Μήπως η σύμφωνία έγινε μετά από πιέσεις της εταιρείας ή του καναλιού, έστω και υπό τους όρους των αρβύλα; Δεν είναι εύκολο να αποφύγεις συμβιβασμούς στην τηλεόραση, ιδίως όταν κάποιος σου πληρώνει τόσα πρόστιμα. θα μπορούσαν με αυτή τη συμφωνία να γλυκάνουν τόσο την εταιρεία-σπόνσορα όσο και την εκκλησία με την οποία έχουν πρόβλημα., κάνοντας παράλληλα μια καλή πράξη. Συμφωνία λοιπόν που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν με τρόπο που να μην τους εκθέτει άμεσα λόγω του φιλανθρωπικού της χαρακτήρα. Και ίσως θα πρεπε να είμαστε όλοι χαρούμενοι; Κέρδη για την εταιρεία, κερδισμένοι οι αρβύλες, κερδισμένο και το κέντρο μέριμνας & υποστήριξης..? Εσένα λοιπον τι σε νοιάζει;

Για να μη συνεχίσω όμως κάνοντας υποθέσεις και γράφοντας ανακρίβειες κλείνω με το τελικό ερώτημα που δημιουργείται και αφορά κυρίως σε εταιρείες που προβάλλουν τις φιλανθρωπίες τους με απώτερο σκοπό. "Συμφεροντολογική φιλανθρωπία". Θεμιτή; ναι ή όχι..?

*δε μπορώ να ξέρω τι ακριβώς παίζεται με τα ποσά, κάνω τους υπολογισμούς με τα ποσά που διάβασα σε δελτία τύπου.

Πίσω στο μέλλον

Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά ήξερε πολύ καλά πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Μόνο αν διόρθωνε το μελλοντικό του λάθος θα σταματούσε το μαρτύριό του. Στο μέλλον τότε που είχε αποφασίσει ότι αν μπορούσε θα είχε διορθώσει όλα του τα λάθη. Θα τα είχε κάνει όλα αλλιώς, σωστά. Τότε που άνοιξε τα μάτια και είχε γυρίσει στο παρελθόν. Και τώρα;

Καταδικασμένος να παίρνει τις ίδιες αποφάσεις. Τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά το ένα μετά το άλλο. Καταδικασμένος, χωρίς να του το επιβάλλει κανείς. Ηταν άραγε ο φόβος του για την αλλαγή; μήπως ο εγωισμός του που δεν του επέτρεπε να πάρει διαφορετική απόφαση; Κατά βάθος όμως ήξερε. Ηταν ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος ότι οι νέες του αποφάσεις θα τον οδηγούσαν σε ένα χειρότερο μέλλον.

Οσο άσχημο και αν ήταν το μέλλον που είχε ζήσει, ήταν αυτό, το ήξερε, το είχε μετρήσει πιθαμή προς πιθαμή. Οσα λάθη και αν είχε κάνει, κανείς δε θα μπορούσε να του καταλογίσει πως δεν έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.

Το βάρος της ευθύνης τον είχε λυγίσει. Ενιωθε σα ρέπλικα του εαυτού του. Υπήρχε στα αλήθεια; Αν τρυπούσε το δέρμα του θα έσταζε αίμα; Ναι έκανα λάθος - και ούρλιαξε μέχρι το εγώ του να φτάσει σε κάθε γωνιά και να γυρίσει πίσω συντρίμμια.

Ανοιξε τα μάτια. Είχε γύρισε πάλι πίσω. Πίσω στο παρόν. Λίγο πριν πάρει την απόφαση να διορθώσει όλα του τα λάθη. Τι ειρωνεία! ήταν ώρα να διορθώσει αυτό το λάθος. Να αφήσει τη ζωή του να κυλήσει ελεύθερη. Είχε φτάσει η ώρα. Και όμως δε μπόρεσε να αλλάξει απόφαση.